மார்ச்சு 25, 2023 இதழ்
தமிழ் வார இதழ்

இறையன்புவின் இலக்கியத்தில் மேலாண்மை நூல் பற்றிய திறனாய்வு பகுதி-2

சு. தொண்டியம்மாள்

Apr 16, 2022

siragu ilakkiyaththil melaanmai1

இலக்கியத்தில் மேலாண்மை என்ற  இறையன்பு அவர்களின் நூலில் அடுத்து இடம்பெற்றுள்ள கட்டுரை  பேசும் கலை வளர்ப்போம் என்பதாகும். இயற்கையில் உள்ள அனைத்துமே தகவல் பரிமாற்றம் செய்து கொண்டுதான் இருக்கின்றன. நதியும், மலரும், மரங்களும், காற்றும், மண்ணும் ஏதேனும் ஒரு செய்தியை நம் காதுகளில் கிசுகிசுத்த வண்ணம் இருக்கின்றன.

மனிதன் இடத்திற்கு இடம் மாறுபடுகின்ற மொழியாலும் அதைத் தொடர்ந்து கூர்மைப் படுத்துகிற தன்மையினாலும் மற்ற உயிரினங்களிலிருந்து வேறுபடுகிறான். சாதாரண வாழ்க்கையை நடத்தத் தேவையான மொழியை எல்லோரும் கையாண்டாலும், தேர்ந்தெடுக்கப்பட்ட இடங்களிலும் சாதுர்யமாக அதைக் கையாளுவதற்கு ஒரு சிலராலேயே முடிகிறது.

ஔவையார் தனிப்பாடல் ஒன்றில் பத்தாயிரத்திற்கு ஒருவர் தான் சொல்லவேண்டியதைச் சொல்லும் ஆற்றலுடையவர் என்று சொல்கிறார்.

ஆர்த்த சபை நூற்றொருவர் ஆயிரத்து ஒன்றாம் புலவர்

வார்த்தை பதினாயிரத் தொருவர்

என்பது அவரின் கருத்து ஆகும். அதே ஔவையார்தான் இன்னொரு பாடலில் சித்திரமும் கைப்பழக்கம், செந்தமிழும் நாப்பழக்கம் என்கிறார். எனவே பேச்சைக் கைக்கொள்ள பயிற்சி மிகவும் அவசியம். எந்தக் கட்டத்திலும் அதைக் கைவிடாமல் பாதுகாக்க ஒரு சிலரால்தான் முடிகிறது.

ஃப்ராங் அவுட்லா என்பவர் அழகான சூத்திரம் ஒன்றை அளித்திருக்கிறார். எண்ணங்களைக் கவனி… அவை சொற்களாகின்றன…. சொற்களைக் கவனி….. அவை செயல்களாகின்றன……செயல்களைக் கவனி அவை பழக்கங்களாகின்றன…….பழக்கங்களைக் கவனி அவை குணாதிசயமாகின்றன…….குணாதசியத்தைக் கவனி அது உன் விதியாகிறது என்பது அந்தச் சூத்திரம் ஆகும். இந்தக் கருத்தை பிருகத்ரன்யகா உபநிடதமும் வலியுறத்துகிறது.

இன்றிருக்கும் சூழலில் தகவல் என்பது அதிகாரமாகவும் சக்தியாகவும் கருதப்படுகிறது. யாருக்கு விரைவாகத் தகவல் கிடைக்கிறதோ அவர்கள் வெற்றிபெற்றவர்களாகிறார்கள். போட்டியாளர்களை எளிதில் அவர்கள் விஞ்சிவிட முடிகிறது. கிடைக்கும் நேரம் குறைவாகிக் கொண்டே போவதால் சுருக்கமாகவும், தெளிவாகவும் தகவல்களை அனுப்ப வேண்டியிருக்கிறது.  இவ்வாறு இக்கட்டுரை பேச்சுக்கலை வளர்க்க பல வழிகளில் ஆலோசனை அளிக்கின்றது.

வெ. இறையன்பு அவர்கள் எழுதிய இலக்கியத்தில் மேலாண்மை என்ற கட்டுரைத் தொகுப்பில் ”அமைதியாய்ஆளுக” என்ற கட்டுரை அடுத்து அமைகின்றது. புறநானூற்றில் போரைப் பற்றி வீரத்தைப் பற்றிப் பல பாடல்கள் உள்ளன. அவை நம் மனதை ஈர்ப்பதைவிட இவற்றைத்தாண்டிய தமிழர் வாழ்க்கை முறையைக் காட்டும் பாடல்கள் மனதில் பதிவனவாக உள்ளன.

பாண்டியன் அறிவுடைநம்பி எவ்வளவு பெருஞ்செல்வம் இருந்தாலும் குழந்தையில்லாதவர்கள் வாழ்நாளை வீணடித்தவர்கள் என்று குறிப்பிடுகிறார். மன்னனாக இருந்தாலும் பிள்ளைப்பேறு முக்கியம் என்று கருதிய உலகம் தமிழ் உலகமாகும். மக்கட் செல்வமே மக்காத செல்வம் ஆகும்.

                        படைப்புப்பல படைத்துப் பலரோடு உண்ணும்

                        உடைப் பெருஞ்செல்வர் ஆயினும் இடைப்படக்

                        குறுகுறு நடந்து சிறு கைநீட்டி

                        இட்டும் தொட்டும் கவ்வியும் துழந்தும்

                        நெய்யுடை அடிசில் மெய்பட விதிர்த்தும்

                        மயக்குறு மக்களை இல்லோர்க்குப்

                        பயக்குறை இல்லைத் தாம் வாழுநாளே

என்பது பாண்டியன் அறிவுடை நம்பி குழந்தைச் செல்வத்தின் பெருமையை எடுத்துரைக்கும் போக்கில் பாடிய பாடலாகும்.

தமிழக மன்னர்கள் கடுமையான போர்களில் நேரடியாக ஈடுபடுபவர்களாக இருந்தாலும் கல்வி, கலை போன்றவற்றில் ஆர்வம் செலுத்துபவர்களாக இருந்தார்கள். இலக்கிய மனம் கொண்டவர்களாக இருந்தார்கள் என்பதற்கு  குழந்தை பற்றிய அறிவு நம்பியின் பாடல் சிறந்த எடுத்துக்காட்டு ஆகும்.

நம் ஊரிலும் நாற்றுப் பாட்டும், ஏற்றப் பாட்டும் உண்டு. மாலையில் நடை பயின்ற கம்பரின் காதுகளில் ஏற்றம் இறைப்பவன் பாடிய ”மூங்கில் இலை மேலே தூங்கும் பனிநீரே!” என்கின்ற வரிகள் விழுந்தன. அதை அவன் எப்படி முடிப்பான் என்று யோசித்து இரவு முழுவதும் கம்பர் விழித்திருந்தாராம். மறுநாள் அங்கு சென்றபோது ”தூங்கும் பனி நீரை வாங்கும் கதிரோனே” என்று முடித்ததாக கூறப்படுகிறது. நம் நாட்டுப்புறப்பாடல்களிலும் இலக்கியம் இருக்கிறது. ஒருகாலத்தில் தமிழகக் காற்றே இசையாகவும், கலைமயமாகவும் இருந்தது என்பது வரலாற்றால் தெரிகிறது.

இலக்கியம் மட்டுமல்ல, இலக்கியவாதிகளின் வாழ்க்கையும் நமக்குப் பதற்றமின்றி வாழவும், ஒவ்வொரு நொடியையும் உருப்படியாய் வாழவும் கற்றுத்தருகிறது. உச்சகட்ட பதற்றம் அதிலிருந்து நாம் மீளும்போது நமக்கு வாழ்வின் பிரமாண்டத்தையும், உயிரின் மகத்துவத்தையும் உணர்த்துகின்றது. இவ்வாறு அமைதியால் ஆளும் முறைமையை எடுத்துரைக்கிறார்  நூலாசிரியர் இறையன்பு.

இலக்கியத்தில் மேலாண்மை என்ற நூலில் முடிவில் வேண்டும் முனைப்பு என்ற தலைப்பிலான கட்டுரை தொடர்ந்து அமைகின்றது. இக்கட்டுரையில்  முயற்சி வேண்டும் என்பதை நூலாசிரியர் வலியுறுத்துகிறார்.

திருக்குறளில் சமரச பேச்சுவார்த்தை பற்றி ஓர் அதிகாரமே வகுக்கப்பட்டிருக்கிறது. சமரச பேச்சுவார்த்தைக்கு எல்லோரும் தகுதியுடையவர்களாக ஆகிவிடமுடியாது. அதற்கு அனுமனைப் போலவும் கிருஷ்ணரைப் போலவும் தகுதியான பின்னணி அன்பு, பண்பு ஆகியவை அவசியம் என்று திருவள்ளுவர் தெரிவிக்கிறார்.

            அன்புடைமை ஆன்ற குடிப்பிறத்தல் வேந்தவாம்

            பண்புடைமை தூதுரைப்பான் பண்பு.  (681)

என்று தூது உரைப்பானுக்கான இலக்கணத்தை வகுக்கிறது திருக்குறள். சமரசத் திறனுக்கு ஆராய்கின்ற திறமை கனிவு, திட்டமிடுதல், பழகும் திறமை,  தகவல் பரிமாற்றத்திறன் ஆகியவை அவசியம். என்று மேலாண்மை கூறுவதைத் திருவள்ளுவர் அப்போதே தெளிவு படுத்தியிருக்கிறார்.

            அன்பறிவு ஆராய்ந்த சொல்வன்மை தூதுரைப்பார்க்கு

            இன்றியமையாத மூன்று(682)

என்ற குறளில் தூதுவர்க்கான மேலாண்மைப் பண்புகளைக் காட்டுகிறார் வள்ளுவர்.

தன்னுடைய கடமை நேரத்தின் அருமை, தூது செல்கிற இடம் ஆகியவையும் கவனிக்கப்படவேண்டிய செய்திகள் என்று தூதுவர்க்கு அறிவுறுத்துகிறார் வள்ளுவர்.

தன்னுடைய கருத்துக்களை ஆழமாக எடுத்துரைக்கும் வன்மையும் இருக்கவேண்டும் என்பதைத் திருக்குறள் விளக்குகிறது. இலக்கியமானது, சம்பவங்கள் மூலமாகவும்,  சமரசத்தின் சாதுர்யத்தைக் கற்றுத்தருகிறது. முடிவெடுப்பது மேலாண்மையில் முக்கியப்பணி. நாம் ஒவ்வொரு நாளுமே ஏதேனும் முடிவுகளை எடுத்துக் கொண்டிருக்கிறோம். சிற்றுண்டிச்சாலைக்கு செல்கிறபோதுகூட என்ன இருக்கிறது என்று அங்கே இருப்பவர்கள் கூறினால் அவற்றில் எதைச் சாப்பிடுவது என்று நாம் முடிவெடுக்கிறோம்.

முடிவெடுப்பதற்கு ஆராய்ந்து பார்க்கின்ற மனம்வேண்டும். அது சிலருக்கு மட்டுமே சாத்தியமாகின்றது.

            எப்பொருள் எத்தன்மைத்தாயினும் அப்பொருள்

            மெய்ப்பொருள் காண்பது அறிவு  (355)

            எப்பொருள் யார்யார் வாய்க் கேட்பினும் அப்பொருள்

            மெய்ப்பொருள் காண்பது அறிவு.  (423)

என்ற நிலையில் வள்ளுவர், ஒரு பொருளின் உண்மையான இயல்பைப் பாரபட்சமின்றி அறிவது மட்டுமே மெய்யுணர்வு என்கிறார். அடுத்ததாக யார் சொன்னாலும் அது உண்மையானதா என்று ஆராய்ந்து பார்க்கவேண்டும் என்றும் சொல்கிறார் வள்ளுவர்.

இவ்வாறு ஒருசெயலுக்கான முடிவு எடுக்கும்போது எவ்வாறு எடுக்க வேண்டும் என்பதை இக்கட்டுரை தெளிவுபடக் காட்டுகின்றது.

இலக்கியத்தில் மேலாண்மை நூலில் அடுத்து அமைகின்ற கட்டுரையின் தலைப்பு முயற்சி செய் முடிச்சு அவிழும் என்பதாகும்.

சிலப்பதிகாரத்தில் கொலைக்களக் காதையில் சரியாக ஆராயாமல் பாண்டிய மன்னன் கோவலனைக் கொல்ல ஆணை பிறப்பிக்கின்றான்.

சூர்ப்பனகையின் சொற்களை உண்மை என்று நம்பி, சீதையைக் கடத்தி வந்த தவறான முடிவால் கலைகளில் வல்லவனாகவும், ஆன்மீகத்தில் தலைசிறந்தவனாகவும் இருந்த இராவணன் வீழ்ந்தான். கிருஷ்ணர் தூது சென்றபோது ஐந்து ஊர்களையாவது கொடு, ஐந்து வீடுகளையாவது கொடு என்று இறங்கி வந்தும் ஒப்புக்கொள்ளாத துரியோதனன் இராஜ்ஜியத்தை மட்டுமல்ல உயிரையும் இழந்துவிடுகிறான்.

இலக்கியங்களும், இதிகாசங்களும் தொடர்ந்து தவறான முடிவெடுப்பவர்களைப்  பற்றி அறிவுறுத்தி நம்மை எச்சரிக்கின்றன. எனவே ஒவ்வொருவரும் அவருடைய வாழ்வில் தேர்ந்து அறிந்து அமைதியாக நல்ல முடிவுகளைச் சரியான நேரத்தில் எடுத்து தம் வெற்றி இலக்கை அடையவேண்டும் என்று இக்கட்டுரை வழிகாட்டுகிறது.

உள்ளுவதெல்லாம் உயர்வுள்ளல் என்பது இலக்கியத்தில் மேலாண்மை என்ற நூலுள் அமைந்துள்ள மற்றொரு கட்டுரையாகும். வாழ்க்கையை எப்போதும் ஆக்கப்பூர்வமான எண்ணத்துடன் அணுக வேண்டும். இவ்வுலகம் துயரம் நிறைந்ததுதான். வாழ்க்கை என்பதே பல கசப்பான நிகழ்வுகளின் தொகுப்பாக இருப்பதுதான். ஒரு வீட்டில் கெட்டிமேளம். அடுத்த வீட்டிலோ அழுகை ஓலம். ஒருபுறம் இன்பம், ஒருபுறம் துன்பம், இருந்தாலும் இந்தத் துயரங்களுக்கு நடுவே இன்பத்தைக் காண மனித மனம் முயற்சி செய்ய வேண்டும் என்பதை அந்தக் காலத்திலேயே புறநானூற்றுப் பாடல்வழியாகப் பக்குடுக்கை நன்கணியனார் என்கிற புலவர் பாடியிருக்கிறார்.

            இன்னாது அம்ம இவ்உலகம்

            இனியகாண்க இதன் இயல்புணர்ந்தோரே.

என்று இனியன காணச் சொல்கிறது இவ்விலக்கிய அடிகள்.

சிலப்பதிகாரத்தில் கனக விசயரோடு போர் புரிந்த பிறகு சேரன் செங்குட்டுவன் போரில் உயிரைப் பொருட்படுத்தாமல் போராடிய அனைவரையும் வரவேற்றுப் பாராட்டிப் பேசி அவர்களுக்கு வரிசையாகப் பொருட்களைக் கொடுத்துப் பாராட்டினான். இறந்தவர்களுக்கும், வாழ்ந்தவர்களுக்கும் வாகைப் பொற்பூ அளித்தான். அது அவர்களுக்கு மிகப் பெரிய கௌரவமாக இருந்தது. இன்று இந்திய அரசால் வழங்கப்படும்  பரம்வீரசக்ரா, வீர்சக்ரா போன்றவற்றிற்கு இணையாக அன்றே வீரர்களுக்குச் செங்குட்டுவன் மரியாதை செய்திருக்கிறான் என்பதிலிருந்து ஊக்கப்படுத்துதல் தமிழ்மண்ணில் இரண்டாயிரம் ஆண்டுகளாக இருந்தது என்பது தெரிகிறது.

நம்பிக்கையும், உற்சாகமும் எப்படி அடுத்தவர்களை மகிழ்ச்சியடையச் செய்கிறதோ அதைப் போல அவநம்பிக்கையும் அடுத்தவர்களை வீழ்ச்சியுறச் செய்துவிடும். திடகாத்திரமான மனிதனும் திசைாமாறிப் போவதற்கு மற்றவர்கள் அவனைப் பார்த்துக் கூறுகிற சொற்களும் ஒரு காரணம்.

மனத்தில் உள்ளது கைகளின் திறன் என்பது அறியப்பட வேண்டிய கருத்தாகும். பலம் என்று எண்ணுகிற நேர்வுகளிலும் எச்சரிக்கையோடு இருக்க வேண்டும் என்பதை இலக்கியங்கள் உணர்த்துகின்றன. தன்னை யாரும் வெல்ல முடியாது என்று நினைத்த வாலி மறைந்திருந்து வெல்ல வாய்ப்பிருக்கிறது என்று எண்ணவில்லை. அதுவே அவன் உயிருக்கு உலை வைத்தது.

மரம் ஏறுவதற்குப் பயிற்சி கொடுத்துக் கொண்டிருந்தான் ஒருவன். கற்க வந்த ஒருவன் பயிற்சியை முடித்து மரம் ஏறிக் காட்டினான். அவன் கடினமான பகுதிகளில் ஏறும்போது அமைதியாக இருந்த அந்தப் பயிற்சி கொடுப்பவர் எளிமையான இடத்திற்கு வரும்பொழுது ஜாக்கிரதை ஜாக்கிரதை என்று குரல் கொடுத்தார்..அந்த இடத்தில் நிதானத்தைக் கடைப்பிடித்து கீழே இறங்கி வந்த அந்த இளைஞன் ஆசிரியரைப் பார்த்துக் கேட்டான். நான் கடினமான பகுதிகளுக்குச் செல்லும்போது அமைதியாக இருந்துவிட்டு எளியபகுதிக்கு வரும்போது என்னை உஷார் படுத்துவதற்கான காரணம் யாது எனக் கேட்டான். அதற்கு அந்தப் பயிற்சியளிப்பவர் கடினமான இடம் வரும்போது நீயே கவனமாக இருப்பாய்! எளிமையான இடம் வருகிறபோதுதான் நாம் அதீத நம்பிக்கையால் தவறிழைப்போம் என்று அறிவுறித்தினார்.

பலவீனம் உன்னிப்பாகப் பாதுகாக்கப்பட வேண்டிய மறைபொருள். அவமானப் பட்டதையோ ,அசிங்கப்பட்டதையோ வெளியில் காட்டிக்கொள்ளாமல் இருப்பது ஒரு சாமர்த்தியம்.அவ்வழி நடப்போம்.

இலக்கியத்தில் மேலானண்மை என்ற நூலின் நிறைவுத் தலைப்பாக அமைவது தலையே அடையாளம் என்பதாகும். தலைமைப் பண்புகள் நிர்வாகத்திலும் மேலாண்மையிலும் மிகப் பெரிய பங்கை வகிக்கின்றன. தலைமை என்பது ஒருமித்த வழிகாட்டுதலையும் ,நோக்கத்தையும் உருவாக்கும் பணி, மேலாண்மை என்பது அந்த நோக்கத்தைத் திறமையாகவும், படைப்புத் திறனோடும் அடைகிற நடைமுறை.

ஒரு நல்ல தலைமை அந்தக் குழுவில் எல்லா உறுப்பினர்களையும் ஒரே திசையை நோக்கிப் பார்க்க வைக்கும் ஆற்றல் ஆற்றல் உள்ளது. ஆண்டனியோ எக்ஸிப்பரே என்பவர் காதலைப்  பற்றிக் கூறும்போது “ அது இருவர் ஒருவரையொருவர் பார்த்துக்கொள்வதல்ல. ஒரே திசையில் பார்பபது “என்று குறிப்பிடுவார் . அதைப்போல குழுவில் இருப்பவர்களை ஒரே நோக்கத்தை எண்ணிச் செயல்பட வைப்பது தலைமைப்பண்பின் குறிக்கோளாக அமைகின்றது.

நெருக்கடிகள் வரும்போது தான் எது சிறந்த தலைமை என்பதை உணரமுடியும். சமயோசித புத்தி, சாதுர்யம், துணிவு, தன்னம்பிக்கை ஆகியவை இருக்கிறபோதுதான் அந்தச் சூழலை அவர்கள் அடையமுடியும்.

ஜான் அடைர் என்பவர் ஏழு முக்கியப் பண்புகள் தலைவருக்கு இருக்க வேண்டும் என்கிறார். ஊக்கம் ,நேர்மை, உறுதி, நியாயம், கனிவு, பணிவு, தன்னம்பிக்கை.

துணிவும், வைராக்கியமும் இருந்தால் ஆளில்லாத தீவிலும் ஜீவித்திருக்க முடியும் என்பதற்கு டேனியல் டிஃபோ எழுதிய ‘ராபின்சன் குருசோ’ நாவல் ஓர் உதாரணம்.

ரிச்சர்ட்  ஹாட்கெட்ஸ் என்பவர் பத்து அடிப்படைக் குணங்கள் தலைவர்களுக்கு இருக்க வேண்டும் என்கிறார். அசாத்திய ஈடுபாடு, நுண்ணறிவு, தெளிவான சிந்தனை, அற்புதமான தகவல்தொடர்புத் திறன், உயர்ந்த ஆற்றல், தன்முனைப்பின்மை, உள்ளமைதி,அனுபவம், ஆக்கப்பூர்வமான மனநிலை, நல்ல செயல்களைச் சரியாகச் செய்கிற கவனம் ஆகியவை அவசியம் என்கிறார்.

இவ்வாறு  உடலுக்குத் தலை முக்கியம் என்பதுபோல மேலாண்மைக்கும் தலைமையே முக்கியம் என்பதை இக்கட்டுரை காட்டுகின்றது.

இலக்கியத்தில் மேலாண்மை என்ற இந்நூல் தமிழ் இலக்கியங்கள், உலக இலக்கியங்கள் ஆகியவற்றை முன்வைத்து மேலாண்மைச் சிந்தனைகளை வெளிப்படுத்தி நிற்கின்றது. இந்நூலை முழுவதுமாக படிக்கும்போது இதனைப் படித்தவர்கள் மேலாண்மைப் பண்பில் தன்னை நிலைநிறுத்திடுவர். அது மட்டுமில்லாமல் ஒருபடி மேலாண்மைச் சிந்தைனைகளில் உயர்ந்திருப்பர் என்பது உண்மையாகும்.


சு. தொண்டியம்மாள்

இவரது மற்ற கட்டுரைகளைக் காண இங்கே சொடுக்குங்கள்.

கருத்துக்கள் பதிவாகவில்லை- “இறையன்புவின் இலக்கியத்தில் மேலாண்மை நூல் பற்றிய திறனாய்வு பகுதி-2”

அதிகம் படித்தது