மார்ச்சு 25, 2023 இதழ்
தமிழ் வார இதழ்

வரலாற்றில் தடம் பதித்த கே. ஏ. நீலகண்ட சாஸ்திரி

தேமொழி

Feb 13, 2021

siragu neelakanda saasthiri1

கே. ஏ. நீலகண்ட சாஸ்திரி தமிழகத்தின் புகழ்பெற்ற வரலாற்று ஆசிரியர் மற்றும் ஆய்வு அறிஞர். தென்னிந்திய வரலாறு குறித்த அவரது நூல்கள் அவரின் சிறப்பான ஆய்வுப் பங்களிப்பாக இன்றும் பேசப்படுகிறது. தமிழக வரலாற்று ஆய்வாளர்களுக்கு இன்றும் வழிகாட்டியாகக் கருதப்படுவது கே. ஏ. நீலகண்ட சாஸ்திரி அவர்கள் எழுதிய வரலாற்று நூல்கள்தாம்.

கே. ஏ. நீலகண்ட சாஸ்திரி என்பது ‘கல்லிடைக்குறிச்சி அய்யா நீலகண்ட சாஸ்திரி’ (K. A. Nilakanta Sastri) என்பதன் சுருக்கம். இவர் திருநெல்வேலி மாவட்டத்திலுள்ள கல்லிடைக்குறிச்சி என்ற ஊரில், தெலுங்கைத் தாய்மொழியாகக் கொண்ட ஒரு எளிய நியோகி பிராமணர் குலத்தில் ஆகஸ்ட் 12, 1892 அன்று பிறந்துவரலாற்றாளர், ஆய்வாளர், பேராசிரியர், எழுத்தாளர் என்று பலவகையில் வரலாற்றுத்துறைக்குப் பங்காற்றி, ஜூன் 15, 1975 அன்று தமது 82 ஆம் வயதில் மறைந்தார். இவர் பள்ளிப் படிப்பையும், அதைத் தொடர்ந்து இளங்கலை படிப்பை நெல்லை ம.தி.தா. இந்து கல்லூரியிலும் முடித்தார். பின்னர் அவரது அண்ணன் நல்கிய பொருளாதார உதவியுடனும், மாணவர் உதவித் தொகை வழங்கிய ஆதரவிலும் மேற்படிப்பை சென்னை தாம்பரம் கிறிஸ்துவக் கல்லூரியில் முடித்து சென்னை மாநில அளவில் முதன்மை மாணவராகத் தேர்வு பெற்று முதுநிலை படிப்பை முடித்தார்.

இவர் தம் ஆசிரியப் பணியை 1913 இல் துவங்கி, திருநெல்வேலி இந்துக் கல்லூரியில் விரிவுரையாளராக 5 ஆண்டுகள், வாரணாசி இந்து பல்கலைக்கழகத்தில் வரலாற்றுப் பேராசிரியராக 2 ஆண்டுகள் எனப் பணிபுரிந்தார். சீனிவாச சாஸ்திரியின் பரிந்துரையினை ஏற்று பண்டிதர் மதன் மோகன் மாளவியா அவரை வாரணாசி இந்து பல்கலைக்கழகப் பேராசிரியராக ஏற்றக் கொண்டார் (ஸ்ரீராம், 2009). இரு ஆண்டுகளுக்குப் பிறகு அப்பொழுது புதிதாகத் துவக்கப்பட்ட அண்ணாமலைப் பல்கலைக் கழகத்தின் கலைக்கல்லூரியின் (சிதம்பரம் மீனாட்சிக் கல்லூரி) முதல்வராகப் பொறுப்பேற்று மாணவர்களின் எண்ணிக்கை 70 இல் இருந்து 700 வரை வளர்ச்சியுறும் வகையில் எட்டு ஆண்டுகள் கலைக்கல்லூரியின் வளர்ச்சிக்காகச் சிறப்பாகப் பங்களித்தார். பிறகு 1929ல் திருச்சி நேஷனல் கல்லூரியில் ஓராண்டு வரலாற்றுப் பேராசிரியர் பணி, தொடர்ந்து சென்னை பல்கலைக்கழகத்தில் வரலாறு மற்றும் தொல்லியல் பேராசிரியராகப் பொறுப்பேற்று 1947 வரையிலும், அதன் பிறகு தொடர்ந்து மைசூர் பல்கலைக்கழகத்தில் இந்தியவியல் பேராசிரியராக 1956ஆம் ஆண்டுவரை என இவரது பேராசிரியர் பணி தொடர்ந்தது. மைசூர் மாநிலத்தின் தொல்லியல் துறையின் கெளரவ இயக்குநராகவும் நியமிக்கப்பட்டார். 1971 ஆம் ஆண்டு வரை இவர் யுனெஸ்கோவின் தென்னிந்தியப் பாரம்பரிய கலாச்சார நிறுவனத்தின் இயக்குநராகப் பணிபுரிந்தார். இந்தியப் பொதுமக்களுக்கு அளிக்கப்படும் மூன்றாவது உயரிய விருதான பத்ம பூஷண் விருதை 1957ல் இவருக்கு அளித்து இந்திய அரசு இவருக்குச் சிறப்பு செய்தது. சிகாகோ பல்கலைக்கழகத்தின் வருகைதரு பேராசிரியராக 1959 ல் தென்னிந்திய வரலாறு பற்றிப் பல சொற்பொழிவுகள் வழங்கினார்.

இவரது வரலாற்று நூல்களும் ஆய்வுகளும் வரலாற்றுத் துறை ஆய்வாளர்களால் பெரிதும் பாராட்டப்பட்டது. அவரது நூல்கள் வரலாற்றைச் சான்றுகள் அடிப்படையில் வழங்குவது அவற்றின் சிறப்பு என்று வரலாற்றுத் துறை அறிஞர்கள் பாராட்டுகள் வழங்கினர். அவ்வாறே இவரது அணுகுமுறை குறித்த விமர்சனங்களும் உண்டு. இவரது இந்து சமயச் சார்பும், சமஸ்கிருத ஆதரவும், இந்தியாதான் உலகிலேயே சிறந்த நாடு போன்ற கருத்தாக்கமும் இவரது எழுத்தில் வெளிப்படுவதாக விமர்சனங்களும் உள்ளன (சங்கர் கோயல் – 2005) .

பேராசிரியர் ஆ.இரா.வேங்கடாசலபதி அவர்கள் கே. ஏ. நீலகண்ட சாஸ்திரியை 20 ஆம் நூற்றாண்டு தமிழகத்தின் தலைசிறந்த வரலாற்று எழுத்தாளர் என்று பாராட்டுவார். கே. ஏ. நீலகண்ட சாஸ்திரி பற்றி அவர் குறிப்பிடும் மற்றொரு செய்தியும் உண்டு. ‘கன்ஃபஷன்ஸ் ஆஃப் அ ஹிஸ்டரி டீச்சர்’ என்ற கட்டுரையை வங்காள வரலாற்றாளர் ஜாதுநாத் சர்க்கார் (Jadunath Sarkar) 1915ல் மாடர்ன் ரிவ்யூ இதழில் வெளியிட்டார். அக்கட்டுரையில், வரலாறு குறித்த படைப்புகள் வட்டார மொழிகளில் குறைவாக உள்ளன. அக்குறை நீக்க வட்டார மொழிகளில் வரலாற்று நூல்கள் எழுதி வெளியிடப்பட வேண்டும், வட்டார மொழியில் வரலாற்றுப் பாடம் பயிற்றுவிக்கப்பட வேண்டும் என்ற கருத்தை முன்வைத்தார். அப்பொழுது நெல்லை கல்லூரியில் ஆசிரியப் பணியிலிருந்த கே. ஏ. நீலகண்ட சாஸ்திரி அவர்கள் தமிழைவிட ஆங்கிலம்தான் தனது கருத்துக்களை வெளிப்படுத்த வசதியாக இருப்பதாகவும், வட்டார மொழிகள் அந்த வளமையான மொழிகளாக இல்லாமையே அதற்குக் காரணம் என்று ஜாதுநாத் சர்க்காரின் கருத்துக்கு மறுப்புக் கருத்து தெரிவித்து செய்தித்தாளில் எழுதினார். இக்கருத்துக்கு சுப்பிரமணிய பாரதியார் தனது வன்மையான கண்டனத்தைப் பதிவு செய்தார் எனப் பேராசிரியர் ஆ.இரா.வேங்கடாசலபதி (A.R.Venkatachalapathy) தமது நூலில் குறிப்பிட்டுள்ளார். இதற்குக் காரணம் கே. ஏ. நீலகண்ட சாஸ்திரி அந்த அளவு தமிழறியாதவர் என்பதுவும், தமிழ் இலக்கியங்களை ச. வையாபுரிப்பிள்ளையின் விளக்கங்களோடுதான் அவரால் புரிந்து கொள்ள முடிந்தது என்றும், அதனால் காலமாற்றத்துக்கு ஏற்ப கே. ஏ. நீலகண்ட சாஸ்திரி அவர்களால் தமிழ்ச் சொற்களுக்குப் பொருள் கொள்ள இயலவில்லை என்பதும் ஆ.இரா.வேங்கடாசலபதி அவர்களின் கருத்து.

ஜப்பானிய வரலாற்றாசிரியரும், எழுத்தாளரும், தமிழறிஞரும் ஆன நொபொரு காராசிமா (Noboru Karashima) அவரது “தென்னிந்தியாவின் சுருக்கமான வரலாறு” (A Concise History of South India, 2014), என்ற நூலில் கே. ஏ. நீலகண்ட சாஸ்திரியின் தென்னிந்திய வரலாற்று நூலின் சிறப்பை முழுமையான மற்றும் துல்லியமான ஆய்வு எனப் பாராட்டுகிறார். அத்துடன், கே. ஏ. நீலகண்ட சாஸ்திரி ஒரு பிராமணராக இருந்த காரணத்தால் அவர் “தென்னிந்தியச் சமுதாயத்தின் வளர்ச்சியில் வட இந்திய மற்றும் சமஸ்கிருத கலாச்சாரத்தின்” பங்கை வலியுறுத்த விரும்பி அவ்வப்போது வரலாற்றை எழுதுவதில் சார்பு நிலையை மேற்கொள்கிறார் என்றும் சுட்டிக் காட்டினார்.

இவரது சமஸ்கிருத சார்பு மற்றவர்களாலும் சுட்டிக் காட்டப்பட்டதுண்டு. அவர் இளவயது ஆய்வாளராக இருக்கையில், தமிழருக்கென்று நன்கு முதிர்ச்சியடைந்த நிலையில் தனிப்பண்பாடு இருந்தது என்றும் அது அயலார் தாக்கத்தால் பின்னர் மாறியது என்றும் கூறியவர் கே. ஏ. நீலகண்ட சாஸ்திரி. இருப்பினும் பிற்காலத்தில் சங்க காலத்தின் பண்பாடு என்பது இரண்டு தனித்துவமான திராவிட-ஆரியப் பண்பாட்டின் கலவை என்றும் கூறத் துவங்கினார். இறுதியில் இந்தியாவின் பண்பாட்டின் அடிப்படை சமஸ்கிருதம்தான், தமிழகப் பண்பாடும் அதற்கு விதிவிலக்கல்ல என்ற கருத்தை முன்வைக்கத் துவங்கினார் என்கிறார் கணபதி சுப்பையா (2007). இவரது இந்த கருத்தாக்கம் மட்டும் மலேசியாவில் சென்ற நூற்றாண்டில் வெற்றி பெற்றிருந்தால் இன்று சிங்கப்பூரின் சட்டமன்ற மொழியாகவோ, ஆட்சி மொழியாகவோ தமிழ் இல்லாது போயிருந்திருக்கலாம்.

19ஆம் நூற்றாண்டில் ஆங்கிலேயர் ஆட்சியிலிருந்த நாடுகளில் பொதுமக்கள் அனைவரின் உயர்கல்விக்காகப் பல கல்லூரிகளும் பல்கலைக் கழகங்களும் உருவாகின. இந்த நிலை இந்தியாவிலும், ஆங்கிலேயர் ஆட்சியிலிருந்த பிற பிரிட்டிஷ் காலனி நாடுகளிலும் நிகழ்ந்தன. உயர்கல்வி பயிற்று மொழியாக ஆங்கிலமும், இரண்டாவது மொழியாக அந்நாட்டின் மொழியாகவும் தெரிவு செய்யப்பட்டது. சென்னைப் பல்கலைக்கழகத்தில் இரண்டாம் மொழியாகப் பரிந்துரைக்கப் பட்ட சமஸ்கிருதம் நாட்டின் செம்மொழி எனக் கூறப்பட்டது. சமஸ்கிருதம் என்பது ஒரு சமயத்தின் மொழி என்ற பரவலான கருத்து தாக்கத்தால் ஆங்கிலேயர் இதை ஏற்காமல் முடிவெடுக்கும் பொறுப்பை கல்வி நிலையங்களிடமே ஒப்படைத்தனர். செம்மொழித் தகுதி சமஸ்கிருதத்திற்கு மட்டுமல்ல தமிழுக்கும் அத்தகைய தகுதி உண்டு என்று முதன் முதல் எதிர்க்குரல் எழுப்பியவர் கிறிஸ்துவக் கல்லூரியின் பேராசிரியரான பரிதிமாற் கலைஞர். முடிவில் அந்தந்த வட்டாரங்களில் எது மக்களின் மொழியாக வழக்கத்தில் உள்ளதோ அதுவே உயர்கல்வி திட்டத்திற்கான இரண்டாம் மொழி என்ற தீர்மானம் செய்யப்பட்டது (விஸ்வநாதன், 2004).

இதே நிலை ஒருங்கிணைந்த நாடுகளாக இருந்த மலேசிய-சிங்கப்பூர் நாடுகளிலும் இருந்தது. இன்று இந்தியப் பின்புலம் கொண்ட அந்நாட்டு மக்களில் தமிழரே அதிக எண்ணிக்கையில் இருக்கின்றனர், 60% கக்கும் மேற்பட்ட இந்தியர்கள் தமிழரே (சிங்கப்பூர் மக்கட் தொகையில் சீனர் – 75%, மலாய் – 13%, தமிழர் – 5%, பிற இந்தியர் – 4%, மற்றவர் – 3%); சென்ற நூற்றாண்டிலும் இதே நிலைதான் இருந்தது. 1819 ஆம் ஆண்டு முதல் சிங்கப்பூரில் தமிழர் பெருவாரியாகக் குடியேறி இருந்தனர். ஆங்கிலம், சீனம் (மாண்டரின்), மலாய், தமிழ் மொழிகள் துவக்கத்திலிருந்து நாட்டின் புழக்கத்திலிருந்தது. அதிக இந்தியர் பேசியது தமிழே. மலேயா பல்கலைக் கழகம் துவங்கப்பட்ட பொழுது குடிபெயர்ந்த இந்தியப் பின்புலம் கொண்டவருக்கான மொழியாக என்ன மொழியை பல்கலையில் துவக்கலாம் என்ற கேள்வி எழுந்தது. இந்திய நாட்டின் சார்பில் பேராளராக கே. ஏ. நீலகண்ட சாஸ்திரி ஆங்கிலேய அரசால் மலேயா பல்கலைக் கழகத்திற்கு அனுப்பி வைக்கப்பட்டார். கே. ஏ. நீலகண்ட சாஸ்திரி இந்தியா மொழியாக சமஸ்கிருதம் இருக்க வேண்டும் என்று கூறி சமஸ்கிருத மொழியைப் பரிந்துரைத்தார். இதைக் கண்டு வெகுண்டு, 10000 தமிழர்களை ஒருங்கிணைத்து போராட்டத்தில் இறங்கினார் தமிழர்களின் தலைவராக விளங்கிய கோ. சாரங்கபாணி. தவத்திரு குன்றக்குடி அடிகளார் அவர்களால் “தமிழவேள்” எனும் சிறப்புப் பட்டமளிக்கப்பட்டு சிங்கப்பூர் தமிழர்களின் தலைவராகப் பாராட்டப்பட்டவர் தமிழவேள் கோ. சாரங்கபாணி. இவர் தமது எதிர்ப்பு முயற்சியால் போராடி வெற்றி பெற்றதால் இந்திய மக்களுக்கான மொழியாக (Department of Indian Studies at the University of Malaya in Singapore) பல்கலைக் கழகத்தில் தமிழ் மொழி ஏற்றுக் கொள்ளப்பட்டது என்று குறிப்பிடுகிறார் சிங்கப்பூர் கவிஞர். நா. ஆண்டியப்பன் (2020). தமிழவேள் கோ. சாரங்கபாணி முன்னெடுப்பில்தான் சிங்கப்பூர் நாட்டின் ஆட்சி மொழியாகவும் தமிழ் இருப்பது இங்குக் குறிப்பிடத்தக்கது.

கே. ஏ. நீலகண்ட சாஸ்திரி வரலாற்றை எழுதுகையில் கிடைக்கும் இலக்கியச் சான்றுகள், தொல்பொருள், கல்வெட்டு, நாணயவியல் மற்றும் வெளிநாட்டுப் பயணியர் பதிவு செய்த செய்திகள் ஆகிய ஐந்து சான்றுகளையும் கண்டறிந்து அவற்றின் உண்மைத் தன்மையை உறுதி செய்து வரலாற்றை எழுதும் முறையைக் கையாண்டார். மேலும், கே. ஏ. நீலகண்ட சாஸ்திரியைப் பொருத்தவரை வரலாறு குறித்து அவர் கருதியது, வரலாறு என்பது அறிவியலை அடிப்படையாகக் கொண்டது. ஆகவே வரலாறு கற்கும் மாணவர் அவர்களுக்குக் கிடைக்கும் சான்றுகள் எங்கு எடுத்துச் சென்றாலும் அதன் வழியில் செல்லத் தயாராக இருக்க வேண்டும். ஆனால் வரலாற்றின் முடிவுகள் ஒவ்வொரு தலைமுறையினராலும் அவர்களது காலத்தின் சூழலுக்கு ஏற்ப பார்க்கப்பட்டுப் புரிந்து கொள்ளப்படும்.

இவர் சற்றொப்ப 40 நூல்களை எழுதியுள்ளார். அவற்றில் பல தென்னிந்திய வரலாற்று நூல்கள், குறிப்பாகத் தமிழக வரலாறு குறித்த நூல்கள். கே. ஏ. நீலகண்ட சாஸ்திரி அவர்களின் நூல்களை (1) அரசியல் முக்கியத்துவம் வாய்ந்த அவரது முக்கியமான வரலாற்றுப் படைப்புகள், (2) பண்பாடு மற்றும் சமூக வரலாறு குறித்த அவரது படைப்புகள், (3) அவர் பதிப்பித்த வரலாற்று நூல்கள், (4) வரலாற்று ஆய்வுமுறைகள் குறித்து அவர் எழுதிய நூல்கள், மற்றும் (5) குறிப்பிடத்தக்க அவரது சிறிய கட்டுரைகளும் இன்னபிற படைப்புகளும் எனப் பகுக்கலாம் என்று சங்கர் கோயல் (2005) வகைப்படுத்துகிறார். 1929ஆம் ஆண்டு முதல் 1975ஆண்டுக்கும் இடைப்பட்ட சுமார் ஒரு அரை நூற்றாண்டு கால இடைவெளியில் 30 வரலாற்று நூல்களை எழுதியுள்ளார். இவற்றில் தென்னிந்திய வரலாறுபற்றி 25 நூல்களும் அடங்கும். பாண்டிய வரலாறு, சோழர் வரலாறு, நாயக்கர் வரலாறு, பண்டைய தமிழகம் முதல் நாயக்கர் காலம் வரையிலான தமிழக வரலாறு, தென்னிந்தியப் பேரரசுகள், தென்கிழக்காசிய நாடுகளில் தென்னிந்தியத் தாக்கம், தென்னிந்தியாவில் சமய வளர்ச்சி, சங்கப்பாடல்கள் மூலம் அறியும் தமிழக வரலாறு, தமிழர்களின் வரலாறும் பண்பாடும், ஆரிய-திராவிட பண்பாட்டுத் தொடர்பு போன்ற தலைப்புகள் கொண்ட இவரது நூல்கள் தமிழக வரலாறு கற்பவருக்கு இன்றியமையாத வரலாற்று நூல்கள்.

References:

(1) “Historiography of Professor K.A. Nilakanta Sastri”, Dr. Shankar Goyal, Page: 36-50; September 2005, Journal of Indian History and Culture.

https://journalcpriir.files.wordpress.com/2019/06/2005-journal-12th-issue.pdf

(2) “Historiographical analysis of K A Nilakanta Sastri writings on history”, Chinnapan, S; 1991, http://hdl.handle.net/10603/103875

(3) “In Those Days There was No Coffee: Writings in Cultural Histor”; Venkatasalapati, A. Ira (2006). Yoda Press. Page: 2-5; ISBN 81-902272-7-0, ISBN 978-81-902272-7-8.

(4) “Thamizhukku Magudam Sootiya Singapore”, Kavingar Na. Andiappan, Singapore, September 11, 2020. Tamil Heritage Foundation International – Internet Speech Series.

https://youtu.be/k1MWi2TIIUU?t=1050 (and) https://youtu.be/k1MWi2TIIUU?t=2300

(5) Historic Residences in Chennai – 30, Sriram V., Madras Musings, Vol. XIX NO. 15, November 16-30, 2009.

http://madrasmusings.com/Vol%2019%20No%2015/historic_residences_of_chennai_30.html

(6) K. A. Nilakanta Sastri – https://en.wikipedia.org/wiki/K._A._Nilakanta_Sastri

(7) “Recognising a classic”, S. Viswanathan, The Hindu-Frontline Print edition, November 05, 2004 https://frontline.thehindu.com/social-issues/article30225244.ece

(8) “Sectional President’s Address – Dakṣināpatha: Where does the path lead us?”; Ganapathy Subbiah (2007). Proceedings of the Indian History Congress. 67: 49–81. JSTOR 44147923


தேமொழி

இவரது மற்ற கட்டுரைகளைக் காண இங்கே சொடுக்குங்கள்.

கருத்துக்கள் பதிவாகவில்லை- “வரலாற்றில் தடம் பதித்த கே. ஏ. நீலகண்ட சாஸ்திரி”

அதிகம் படித்தது